بديهى است در چنين فضاى سياسى‌اى، كمتر كسى حاضر مى‌شود براى شنيدن حديث و يا نقل آن از امام حسين عليه السلام و يا برادر بزرگوارش، زندگى خود را به خطر بيندازد.

البته اين، به معناى بسته بودن راه بهره‌گيرى از درياى علم و حكمت از امام عليه السلام نيست. بى‌ترديد، نزديكان و ياران خاصّ ايشان و بويژه امامِ پس از او (فرزندش امام زين العابدين عليه السلام) احاديث فراوانى از و شنيده بودند كه بخشى از آنها هم اكنون به ما رسيده است؛ امّا بر اساس حديث منقول از امام رضا عليه السلام، عامّه مردم (غير شيعه)، جز در يك مورد، مسئله‌اى از ايشان و برادرش اخذ نكردند:

ما رأيتُ الناسَ أَخَذوا عَن الحَسَنِ و الحُسين عليهما السلام إلّا الصّلاةَ بعدَ العَصر و بَعدَ الغَدِاة في طَواف الفَريضَة.[1]

نديدم كه مردم (اهل سنّت)، از حسن و حسين عليهما السلام جز حكم به جواز نماز خواندن بعد از نماز عصر و نماز صبح در [نماز] طوافِ واجب، چيزى اخذ كرده باشند.

حكمت‌نامه امام حسين‌

حكمت‌نامه امام حسين عليه السلام، كوششى است نو در جهت جمع‌آورى سخنان حكيمانه اين امام بزرگوار، از منابع حديثى شيعه و اهل سنّت، و ارائه آن با نظمى نوين و سهل‌الوصول، در ده فصل.

اين مجموعه، افزون بر حكمت‌هايى كه از خودِ آن امام روايت شده، بخشى‌

[1] الكافى: ج 4 ص 424 ح 5. گفتنى است كه اهل سنّت، عموما نماز خواندن پس از نماز عصر و بعد از نماز صبح را جايز نمى‌دانند؛ امّا چون ديدند امام حسن و امام حسين عليهما السلام پس از طواف واجب خود، نماز آن را در اين اوقات خوانده‌اند، خواندن نماز طواف فريضه را از حكم به عدم جواز، استثنا كرده‌اند.