تنهاست.

امّا طَبرِسى در مجمع البيان مى‌گويد:

اختلف في لقمان، فقيل: إنّه كان حكيما و لم يكن نبيّا، عن ابن عبّاس و مجاهد و قَتادة و أكثر المفسّرين، و قيل: إنّه كان نبيّا، عن عكرمة و السدّي و الشعبيّ.[1]

درباره لقمان، اختلاف است. ابن عباس و مجاهد و قَتاده و اكثر مفسّران، برآن‌اند كه وى حكيم بوده و پيامبر نبوده است و از عِكرِمه و سُدّى و شَعبى نقل است كه وى پيامبر بوده است.

اهل بيت عليهم السلام با صراحت، نبوّت لقمان را نفى كرده‌اند، چنان كه از پيامبر خدا نيز نقل شده است:

حَقّا أقولُ: لَم يَكُن لُقمانُ نَبِيّا.[2]

حقيقتا مى‌گويم: لقمان، پيامبر نبود.

گفتنى است اگر كسانى كه لقمان را پيامبر دانسته‌اند، مقصودشان از نبوّت، نبوتِ انبايى باشد، نظريّه آنان با احاديث، قابل جمع است.

رمز دستيابى لقمان به حكمت‌

مهم‌ترين و آموزنده‌ترين نكته در زندگى‌نامه لقمان، رمز دستيابى وى به حكمت است. به سخن ديگر، بايد به اين پرسش پاسخ گفت كه: لقمان، چه كرد كه خداوند متعال، او را از نعمتِ حكمت، برخوردار نمود؟ اگر اين رازْ گشوده شود، ديگران نيز مى‌توانند به فراخور استعداد و تلاش خود، به نور حكمت، دست يابند.

[1] مجمع البيان: ج 8 ص 439.

[2] ر. ك: ص 51( نپذيرفتن داورى ميان مردم).