فصل يكم: زندگى‌نامه لقمان‌

لقمان حكيم، يكى از بزرگ‌ترين حكماى حقيقى است كه قرآن كريم با تعبير بلند و رساىِ: «وَ لَقَدْ آتَيْنا لُقْمانَ الْحِكْمَةَ؛ به راستى، لقمان راى حكمت داديم»، بر حكمتش گواهى داده و برخى از آموزه‌هاى حكيمانه او را براى آيندگان، روايت كرده و بدين سان، همگان را به جستجو و فرا گرفتن حكمت‌هاى او فرا خوانده است.

متأسّفانه، اطّلاع دقيقى از زندگىِ اين حكيم فرزانه در دست نيست؛ ليكن بر پايه پژوهش نسبتا جامعى كه در اين باره صورت گرفته است،[1] مى‌توان گزارش اجمالى زيرا را در اين زمينه ارائه كرد.

تبار

برخى، لقمان را فرزند «ناحور بن تارح»،[2] برخى وى را فرزند «باعور بن‌

[1] از جمله« لقمان حكيم و بررسى تطبيقى حكمت‌هاى او در روايات فريقين، با نگاهى به متون عهدين»، پايان‌نامه دكترى عبد اللّه موحّدى محبّ، 1381. گفتنى است در فصل يكم، بخش‌هايى از آنچه درباره زندگى‌نامه لقمان آورده‌ايم و منبع آن ذكر نشده، برگرفته از اين پژوهش است.

[2] وى همان آزر، پدرْ خوانده و يا سرپرست ابراهيم خليل عليه السلام است.