274. ربيع الأبرار: لقمان گفت: «هنگام خشمِ پادشاه، به او نزديك نشو، و هنگامى كه دريا به خروش آمده، نزديك آن هم نشو».

275. نثر الدُّر: كعب بر عمر وارد شد و نزدش رفت. عمر، دستور داد كه در كنارش بنشيند؛ ولى كعب، اندكى دورتر نشست. عمر گفت: چه چيزْ تو را از نشستن در كنار من، باز داشت؟

گفت: آنچه من در حكمت لقمان ديدم؛ آنجا كه به پسرش سفارش كرده و گفته است: «اى پسرم! هرگاه پيش قدرتمندى نشستى، بايد بين تو و او، به اندازه جاى نشستن يك نفر فاصله باشد؛ چرا كه شايد كسى وارد شود كه نزد او، برتر از تو باشد و او بخواهد تو را از جايى كه نشسته‌اى، دور كند و اين، براى تو نقص و خوارى است».

7/ 16 ادب معاشرت با دشمنان‌

276. امام صادق عليه السلام: وقتى كه لقمان پسرش را موعظه مى‌كرد، به او گفت: «... اى پسرم! چيزهايى كه مى‌خواهى با آنها بر دشمنت چيره شوى، اينها باشند: پرهيز از محرّمات، برترى در دينت، حفظ جوان‌مردى‌ات، تكريم نفس خود تا به نافرمانى‌هاى خداى رحمان و اخلاق بد و كردار زشت، آلوده نگردد.

رازت را پنهان كن و باطنت را نيكو گردان؛ چرا كه هرگاه چنين كردى، در پناه خداوند خواهى بود تا از دستيازىِ دشمن بر نقطه ضعف تو و يا پى بردن او به لغزشت، در امان بمانى. خود را از حيله دشمن، در امان نبين تا مبادا در برخى از حالات، فريبش را بخورى. هرگاه توانست، به تو حمله مى‌كند و هيچ لغزشى را از تو نمى‌بخشد.

بايد يكى از سلاح‌هايى كه تو در برابر دشمنت به كار مى‌گيرى، اعلان رضايت از او باشد. در جلب منفعت، بسيار را اندك، و در زيان ديدن، كوچك را بزرگ بشمار».