5/ 23 سكوت‌

161. ربيع الأبرار: لقمان گفت: «اى پسرم! هرگاه مردم به نيكويىِ سخنانشان فخر نمودند، تو به نيكويىِ سكوتت مباهات كن».

162. محبوب القلوب: لقمان به پسرش گفت: «اى پسرم! سكوت را مراعات كن كه من هرگز بر سكوت پشيمان نشده‌ام، و چه‌بسا سخن گفتم و پشيمان شدم».

163. أسرار البلاغة: لقمان بسيار سكوت مى‌كرد. چون درباره آن، مورد پرسش قرار گرفت، پاسخ داد: «خداوند براى من، دو گوش و يك زبان قرار نداده، جز براى اين كه شنيده‌هايم بيش از گفته‌هايم باشد».

164. كتاب الحلم، ابن ابى الدنيا به نقل از وَهْب بن مُنبّه: در حكمت لقمان است كه به پسرش گفت: «اى پسرم! دانش نيكوست و آن به همراه بردبارى، نيكوتر. سكوت نيكوست و آن به همراه دانايى، نيكوتر.

اى پسرم! زبان، نيش بدن است پس بپرهيز از اين كه چيزى از زبانت در آيد كه تنت را نابود سازد يا پروردگارت را بر تو خشمگين نمايد».

165. خزانة الخيال: لقمان به پسرش گفت: «اى پسرم! زبان، كليد خير و شر است. پس جز در خير، دهانت را مهر و موم كن، همان طور كه [صندوق‌] طلا و نقره را مهر و موم مى‌كنى».