160. صحيح مسلم: پيامبر خدا هيچ گاه، نه چيزى را با دست خود زد و نه زنى را و نه خدمتكارى را، مگر هنگامى كه در راه خدا مى‌جنگيد. هرگز براى امور شخصى، از كسى انتقامجويى نكرد، مگر در مواردى كه محارم الهى هتك مى‌شد كه در اين صورت، براى خداوند عز و جل انتقام مى‌گرفت.

161. صحيح البخارى‌ به نقل از عايشه: پيامبر خدا هرگز به خاطر خودش انتقام نگرفت، مگر آن گاه كه به خدا بى‌حرمتى مى‌شد؛ در اين صورت، براى خدا انتقام مى‌گرفت.

162. بحار الأنوار به نقل از عايشه: پيامبر خدا هرگاه از خديجه عليها السلام ياد مى‌كرد، از تعريف و تمجيد او و طلب مغفرت براى وى، خسته نمى‌شد. يك روز از او ياد كرد و من حسودى كردم و گفتم: خداوند، عوض آن پيرزن را به تو داده است!

ديدم پيامبر خدا به شدّت خشمگين شد. من از گفته خود پشيمان شدم و گفتم: خدايا! اگر خشم رسولت را برطرف سازى، ديگر تا زنده هستم، از خديجه به بدى ياد نخواهم كرد.

چون پيامبر خدا حالت مرا ديد، فرمود: «چگونه اين حرف را زدى؟! به خدا قسم، خديجه زمانى به من ايمان آورد كه همه مردم، به من كافر بودند. زمانى كه همه مردم مرا از خود مى‌راندند، او مرا پناه داد و زمانى كه همه مردم مرا تكذيب مى‌كردند، او مرا تصديق كرد و زمانى كه شما از فرزند محروم بوديد، خداوند از من به او فرزند روزى كرد».

پيامبر تا يك ماه، شب و روز از خديجه برايم تعريف مى‌كرد [يا اين جملات را برايم تكرار مى‌كرد].

5/ 4 ويژگى‌هاى سياسىِ ايشان‌

الف توجّه ويژه به جوانان‌

163. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: شما را به نيكى با جوانان، سفارش مى‌كنم؛ زيرا نرم‌ترينْ دل‌ها را

دارند. به راستى كه خداوند، مرا بشارت‌دهنده و هشداردهنده برانگيخت. جوانان، با من پيمان بستند و پيران، با من به مخالفت برخاستند. [آن گاه، اين آيه را خواند]: «و عمر آنان به درازا كشيد، و دل‌هايشان سخت گرديد».