4/ 2 نامه ايشان به نجاشى‌

80. الطبقات الكبرى: هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله در ذى حجّه سال ششم، از صلح حديبيه بر گشت، سفيرانى نزد پادشاهان فرستاد و براى آنان نامه نوشت و به اسلام دعوتشان كرد. به ايشان گفته شد: اى رسول خدا! پادشاهان، نامه بدون مُهر را نمى‌خوانند.

پس پيامبر صلى الله عليه و آله در همان روز، يك انگشتر نقره‌اىِ نگينْ سرْ خود را تهيّه كرد كه نقش آن، سه كلمه «محمّد رسول اللّه» بود و نامه‌ها را با آن مُهر زد. شش سفير، در يك روز [از مدينه‌] بيرون رفتند و اين در ماه محرّم سال هفتم بود. هر يك از آن فرستادگان، به زبان همان مردمى سخن مى‌گفتند كه پيامبر خدا او را به سوى آنان فرستاده بود.

نخستين سفيرى كه پيامبر خدا اعزام كرد، عمرو بن اميه ضَمرى بود كه او را با دو نامه، به سوى نجاشى روانه كرد. در يكى از آن دو نامه، نجاشى را به اسلام دعوت كرده بود و برايش آياتى از قرآن نوشته بود. نجاشى، نامه پيامبر خدا را گرفت و بر ديدگان خود نهاد و براى ابراز تواضع، از تخت فرود آمد و روى زمين نشست. وى اسلام آورد و شهادتين بر زبان راند و گفت: اگر مى‌توانستم به حضورش بيايم، حتما مى‌آمدم.

و آن گاه، نامه‌اى حاكى از اجابت حق و تصديق و اسلام آوردن خود به دست جعفر بن ابى طالب و سر فرود آوردن در برابر خداوند پروردگار جهانيان، به پيامبر خدا نوشت.

در نامه دوم، پيامبر خدا به نجاشى فرموده بود كه امّ حبيبه، دختر ابوسفيان بن حرب، را به عقد ايشان در آورَد. امّ حبيبه همراه شوهر خود، عبيد اللّه بن جَحش اسدى، به حبشه مهاجرت كرده بود؛ ولى عبيد اللّه در حبشه مسيحى شد و همان‌جا در گذشت. پيامبر صلى الله عليه و آله همچنين در آن نامه، به نجاشى فرموده بود تا وسيله بازگشت اصحابش را كه در حبشه بودند، فراهم سازد و آنان را روانه كند. نجاشى طبق دستور،

امّ حبيبه دختر ابوسفيان را به عقد ازدواج پيامبر خدا در آورد و چهار صد دينار مهريه برايش تعيين كرد و وسايل بازگشت ياران پيامبر صلى الله عليه و آله را نيز فراهم ساخت و آنان را به وسيله دو كشتى، همراه عمرو بن اميّه ضمرى روانه كرد. آن گاه، جعبه‌اى از عاج خواست و هر دو نامه پيامبر صلى الله عليه و آله را در آن نهاد و گفت: تا زمانى كه اين دو نامه در حبشه باشد، اين كشور همواره در خير و بركت خواهد بود.