از توجّه به برخى اسناد و سوابق اين دو برادر در ارتباط داشتن با بيگانگان، به دست مى‌آيد كه اين تفكّر انحرافى، از تشويق و حمايت بيگانگان، بى‌بهره نبوده است.[1]

سرانجام، در اثر مشكلاتى كه بهائيان براى حكومت قاجار و مردم ايجاد كردند، مبلّغان اين فرقه، تبعيد و پايگاه آنها به خارج از كشور، منتقل شد؛ امّا با حمايت بيشتر كشورهاى دشمن اسلام (روسيه، انگليس و رژيم صهيونيستى) از آنان، دست به نشر افكار خود زدند و پيروانى هم يافتند، ولى هرگز نتوانستند خواسته اربابان خود را برآورده كنند.[2]

رابطه بابيت و بهائيت با تاريخ حديث شيعه‌

علاوه بر زمينه‌هايى كه در افكار شيخ احمد احسايى و سيّد كاظم رشتى، از جهت تأويل و تفسير احاديث و روايات براى پيدايش ادّعاهاى باب و پيروانش وجود داشت، گم‌راهانى كه از آن پس به اين اوهام گرويدند نيز با تأويل نادرست و تفسير به رأىِ پاره‌اى از آيات متشابه و احاديث مجمل، براى پندارهاى پوچ و بى‌اساس باب و بها شاهد و مؤيّد تراشيده‌اند و براى تحريف عقايد مستحكم مسلمانان، كوشش بيهوده كرده‌اند،[3]

كه در اين جا برخى از آن روايات را مى‌آوريم:

1. پيامبر اكرم، خطاب به امام على عليه السلام فرمود:

[1]. رك: شيخيگرى.

[2]. رك: البابية و البهائية و مصادر دراستهما، عباس كاظم مراد، بغداد: مطبعة الارشاد، 1982 م؛ البابيون و البهائيون، عبد الرزاق الحسنى، قاهرة، 1404 ق، پنجم؛ تاريخ الفرق الاسلاميه، محمّد خليل الزين، بيروت: مؤسسه الأعلمى، 1405 ق، دوم؛ حقيقة البابية و البهائية، محسن عبدالحميد، بغداد، مطبعة الوطن العربى، 1400 ق، چهارم؛ البهائية حقيقتها و اهدافها، ضارى محمّد الحيانى، بغداد: دار واسط، 1989 م.

[3]. به عنوان نمونه در اين زمينه، نشريه‌اى با عنوان« خاتميت»، تأليف روحى روشنى- از مبلّغان بهايى، در 74 صفحه با تصويب محفل روحانى بهاييان ايران در حدود سال 1340 ش، منتشر گرديده است كه در همان زمان، توسّط آقاى على اميرپور، مورد بررسى انتقادى قرار گرفته و كتابى با عنوان خاتميت و پاسخ به ساخته‌هاى بهائيت، در ردّ آن نوشته شده است كه اين قسمت، از آن كتاب، اقتباس و تلخيص شده است.