شيخ سليمان بن معتوق، اسد اللَّه بن اسماعيل شوشترى، سيّد محمّد مهدى شهرستانى، سيّد محمّد جواد بن محمّد عاملى و شيخ جعفر كاشف الغطاء درس خواند.

در سال 1210 ق، صاحب رياض به او اجازه عام (اجتهاد) داد. وى سپس به قم آمد و از محضر ميرزاى قمى بهره جست. وى سرانجام در سال 1227 ق، به اصفهان رفت و در آن جا اقامت گزيد و به تدريس و اقامه حدود و احكام پرداخت.

سيّد صدرالدين شاگردانى تربيت كرد و كتاب هايى به رشته تحرير درآورد كه از آن جمله است:

- المجال فى الرجال‌

- تعليقة على نقد الرجال للتفرشى‌

- نكت الرجال على منتهى المقال‌

- شرح مقبولة عمر بن حنظلة.[1]

عبد الخالق بن عبد الرحيم يزدى مشهدى (م 1268 ق)

وى، عالم، واعظ و مدرّس بزرگ شيعى است كه در سال 1206 ق، به دنيا آمد. او در كربلا، نزد شيخ احمد احسايى و شريف العلماء مازندرانى شاگردى كرد و سپس، در مشهد ساكن شد و به تدريس و ارشاد پرداخت.

وى، از جمله دانشمندان شيخى است كه با تبليغات ملّا حسين بشرويه در مشهد به باب گرويد و به سبب حمايت بى‌دريغ از سيّد على محمّد باب، توسّط علما تكفير شد و فرزندش شيخ على را در قلعه طبرسى، در دفاع از باب، از دست داد و پس از ادّعاى مهدويت باب، به شدّت پشيمان و از وى روى‌گردان شد. از جمله آثار اوست:

[1]. أعيان الشيعة، ج 9، ص 372؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج 13، ص 467؛ الذريعة، ج 24، ص 304.