محمّد اشرف بن عبد الحسيب علوى عاملى (م 1133 ق)

وى محدّث متتبّع، اديب و شاعر شيعى، شاگرد علّامه مجلسى و نوه ميرداماد است. او از ملّا محمّد سراب تنكابنى اجازه روايت دارد. از آثار اوست:

- فضائل السادات‌

- شرح مشيخه تهذيب الأحكام‌

- شرح دعاء الصباح‌

- رجال.[1]

عبد اللَّه بن صالح سماهيجى بحرانى (م 1135 ق)

وى فقيه، محدّث و اديب شيعى و از دانشمندان بزرگ اخبارى است كه در سال 1076 ق، به دنيا آمد. وى، شاگرد شيخ سليمان ماحوزى است و از او و جمعى از علما، روايت مى‌كند. از ديگر استادان و مشايخ او، محمود بن عبد السلام مَعْنى بحرانى، احمد بن على بن حسن سارى بحرانى، محمّد بن يوسف بحرانى، ناصر بن محمّد جارودى خطّى، على بن جعفر بن على بن سليمان بحرانى، احمد بن ابراهيم بن احمد عصفورى درازى، ابوالحسن بن محمّد طاهر فتونى عاملى، احمد بن اسماعيل جزايرى نجفى، سيّد محمّد بن على بن حيدر عاملى و محمّد قاسم اصفهانى هزار جريبى را نام برده‌اند.

وى در تطبيق و جمع اخبار معارض، تبحّر بسيار داشت و در ردّ اهل اجتهاد، افراط مى‌نمود و در جدا كردن مسلك اخباريان و مجتهدان، اصرار فراوان داشت.

وى، اشعارى در نكوهش علم اصول و اجتهاد و نيز مدح و ستايش اخباريان سروده است. از نظر او همه قرآن براى مردم (رعيّت) متشابه است و از عمل كردن به ظاهر

[1]. تلامذة العلّامة المجلسى، ص 781؛ نجوم السماء، ص 218؛ أعيان الشيعة، ج 9، ص 125؛ الذريعة، ج 10، ص 96 و ج 13، ص 253.