3. اجازة الحديث‌، از عبد اللَّه بن صالح سماهيجى (م 1135 ق). اجازه مفصّلى است و براى شيخ ناصر بن محمّد جارودى خطّى در 23 صفر 1128، نوشته شده است.[1]

اين اجازه با نام الاجازة الكبيرة و با تحقيق شيخ مهدى عوازم قطيفى در سال 1419 ق، در قم، چاپ شده است.

4. اجازه براى احمد بن محمد مهدى خاتون آبادى و فرزندش ملّا محمّد مهدى‌، از مير محمّد حسين بن محمّد صالح خاتون آبادى (م 1151 ق).[2]

5. اجازة الحديث‌، از مير محمّد بن حسين بن محمّد صالح خاتون آبادى. اجازه مفصّلى است كه خاتون آبادى براى شاگردش زين الدين خوانسارى نوشته است.[3]

6. اجازه براى سيّد محمّد حسينى عاملى‌، از محمّد باقر بن [محمّد] حسين نيشابورى مكّى (م اوايل 1144 ق)[4].[5]

7. الإجازة الكبيرة، از سيّد عبد اللَّه بن نور الدين جزايرى (م 1173 ق). اجازه مفصّلى است كه جزايرى، براى شيخ محمّد بن كرم اللَّه حويزى و ابراهيم بن عبد اللَّه حويزى نوشته و تعداد ديگرى را نيز در آن شركت داده است. اين اجازه، با مقدّمه مرحوم آية اللَّه مرعشى نجفى و تحقيق محمّد سمامى حائرى، توسّط انتشارات كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى در سال 1409 ق، براى بار اوّل به چاپ رسيده است.[6]

8. لؤلؤة البحرين فى الإجازة لقرتى العين‌، از يوسف بن احمد بحرانى (م 1186 ق).

[1]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 14، ص 345( ش 5582).

[2]. همان، ج 15، ص 164( ش 5777).

[3]. همان، ج 16، ص 287( ش 6320).

[4]. وى، از علّامه مجلسى، سيّد عليخان مدنى و محمّد بن عبد الفتاح تنكابنى اجازه روايت دارد. او نزديك به صد سال عمر كرد و در طول عمر خود در مكّه اقامت داشت و در اوايل سال 1144 ق، ديده از جهان فروبست( تلامذة العلّامة المجلسى، ص 82).

[5]. فهرست نسخ خطّى كتاب‌خانه آية اللَّه مرعشى، ج 15، ص 164( ش 5777).

[6]. همان، ص 7( ش 5604).