حاجات، نيز آمده است.[1]

حاجى خليفه، در كشف الظنون آورده است:

علم ادعيه و اوراد. در اصطلاح، علمى است كه از دعاهاى مأثور و وردهاى مشهور، بحث مى‌كند و تصحيح، ضبط، روايت، بيان خواص، عدد تكرار، اوقات و شرايط قرائت آن را مورد توجّه قرار مى‌دهد. مبادى آن، بر علوم شرعى بنا شده و غرض از آن، شناخت ادعيه است، تا با به كار بردن آنها به فوايد دينى و دنيايى برسند. به جهت استمداد اين علم از كتب احاديث، از فروع علم حديث، شمرده مى‌شود.[2]

البته بايد دانست كه دعاهاى نقل شده از ائمه اطهار، تنها به شرطى كه از قواعد روايت تبعيت كند، مصداق حديث خواهد بود و ممكن است همانند ديگر متون حديثى، اقسام مختلفى چون: مسند، مُرسَل، مرفوع، صحيح و ضعيف داشته باشد.

خداوند متعال، در قرآن كريم، نسبت به دعا توجّه ويژه‌اى دارد. در برخى از آيات، بندگان خود را به دعا امر كرده‌[3]

و در آياتى، دعاى بندگان را موجب عنايت پروردگار به آنان دانسته است. علاوه بر آن، آيات بسيارى از قرآن كريم به نقل دعاهاى پيامبران الهى و مؤمنان و بندگان صالح خدا، اختصاص يافته است.[4]

در روايات اهل بيت عليهم السلام نيز دعا، جايگاه والايى دارد. پيامبر خدا، دعا را سلاح مؤمن، ستون دين و نور آسمان‌ها و زمين دانسته‌[5]

و ترك آن را گناه شمرده است.[6]

بنا به گزارش صاحب الذريعة، اين توجّه و اهتمام نسبت به دعا، از دوره پيامبر

[1]. فرهنگ معين، ذيل« دعا».

[2]. كشف الظنون عن اسامى الكتب و الفنون، ج 1، ص 75( الف/ ادعيه).

[3]. اعراف، آيه 55؛ غافر، آيه 65.

[4]. فرقان، آيه 77.

[5]. الكافى، ج 4، ص 213( كتاب الدعا، ح 1).

[6]. ميزان الحكمة، ج 4، ص 1644( ش 5518).