درآمد

واژه شناسى دعا

واژه «دعا» ، به معناى فرا خواندن چيزى است به سوى خود با آواز و يا سخن . ابن فارس در تبيين معناى ريشه اين واژه مى گويد : هو أن تميلَ الشى ءَ إليكَ بصوتٍ وكلامٍ يكون منك . [1] دعو ، به معناى متمايل كردن چيزى به سمت خود با صدا و گفته اى از جانب توست . بر پايه اين سخن ، اصل در «دعا» ، خواندن با صوت و لفظ است ؛ ليكن كثرت استعمال اين واژه در دعوت با نوشته ، اشاره و امثال آن ، مفهوم اين واژه را اعم از خواندن با صوت و لفظ گردانيده است . بنا بر اين ، كلمه «دعا» اعم از «ندا» است ؛ زيرا «ندا» اختصاص به باب الفاظ و اصوات دارد ؛ ولى «دعا» مى تواند با لفظ باشد و مى تواند با اشاره و امثال آن . افزون بر اين ، «ندا» در معناى حقيقى اش حتما بايد با صداى بلند باشد ؛ ولى «دعا» مقيّد به صداى بلند نيست . [2] بنا بر اين ، «دعا» و «دعوت» ، به معناى توجه دادن مَدعُوْ به سوى داعى براى جلب منفعت يا دفع ضرر است . از اين رو ، درخواست از مَدعُوْ ، در واقع ، هدف