نسبت به مسئله شمرده مى‌شوند؛ اجبارها و الزام‌هاى نادرست و حساب‌نشده‌اى كه نشان‌دهنده توقّعات و انتظارات غيرمنطقى ما از خود و يا اطرافيان‌اند. اين نگرش، در حقيقت، يك نوع ارزش‌گذارى و قضاوت غير منطقى درباره كارهاى خود و ديگران محسوب مى‌شود.

بررسى نيازها و خواسته‌هاى اين‌گونه جوانان (جوانان انعطاف‌ناپذير و پرتوقّع) نشان مى‌دهد كه آنچه بِدان مى‌انديشند، بايد به دور از رنجش و ناخرسندى و تلخى باشد و هميشه بايد رضايت آنان حاصل شود! از نظر بسيارى از جوانان، بايدهاى زندگى، چنين گزاره‌هايى هستند: «من بايد حتماً كارى را كه مى‌خواهم، انجام دهم»، «ديگران بايد دقيقاً همان رفتارى را كه انتظار دارم، با من داشته باشند» و «من مى‌خواهم همه چيز در زندگى‌ام خوب و به‌جا باشد».

در واقع، «ارزش» ها از نظر آنان، اينها هستند: «من بايد عالى باشم»، «هيچ اشتباهى نبايد بكنم»، «اگر ديگران با من همكارى نكنند يا كارم را به طور كامل، درست انجام ندهم، فرد بى‌ارزشى خواهم بود» و «من نبايد در كارها شكست بخورم».

وجود اين نوع نگرش‌ها نيز نشان‌دهنده اعتقاد غيرمنطقى فرد، نسبت به مسائل است: «همه چيز در زندگى بايد آسان انجام شود!»، «من نبايد براى چيزى زياد زحمت بكشم!»، «من نمى‌توانم كارهايى را كه حوصله‌ام را سر مى‌برند، انجام دهم»، «من نمى‌توانم ناراحتى را تحمّل كنم!» و «من نمى‌توانم شكست را تحمّل كنم!».

نتيجه چنين بينش خشك و انعطاف‌ناپذير و غير منطقى‌اى: عصبيت‌ها، جوش‌زدن‌ها، كم‌تحمّلى‌ها و هيجان‌هاى شديدى است كه مانع از برخورد