مى خواسته ايم و به دست نياورده ايم ، بى تاب مى شويم . اين دو مسئله را مى توان از هم جدا نمود و از هر يك ، براى تسكين ديگرى استفاده كرد . تصوّر كنيد كه چيزى را از دست داده ايد و اكنون فاقد آن هستيد و به خاطر آن ، غمگين و ناراحت هستيد . اكنون به چيز ديگرى نمى انديشيد ؛ مسئله تنش زاى شما از دست دادن چيزى است كه داشته ايد. در اين وضعيت مى توانيد به اين بينديشيد كه خيلى چيزهاى ديگرى را هم نداريد . اگر بنا باشد براى «نداشتن» ، ناراحت شويد ، خيلى چيزهاى ديگر هم هست كه نداريد و نسبت به آنها اكنون ناراحت نيستيد . پس وضعيت ناراحت كننده حال را با حالتى مقايسه كنيد كه ناراحت كننده نيست ؛ يعنى چيزهاى بسيارى كه نداريم و از بابت آن ناراحت نيستيم . امام على عليه السلام همين روش را به فرزندش امام حسن عليه السلام آموزش مى دهد و مى فرمايد : اگر بر آنچه از دست داده اى بى تابى مى كنى ، پس بر هر آنچه كه به تو نرسيده نيز بى تابى كن . {-1-}