لا يَنظُرُ اللّهُ إلَى امرَأَةٍ لا تَشكُرُ لِزَوجِها، و هِيَ لا تَستَغني عَنهُ.[1]

خداوند، به زنى كه از شوهرش سپاس‌گزارى نمى‌كند، با آن كه از شوهرش بى نياز نيست، نگاه [با لطف و رحمت‌] نمى‌كند.

در روايت ديگرى آمده است:

أيُّمَا امرَأةٍ قالَت لِزَوجِها: «ما رَأيتُ قَطُّ مِن وَجهِكَ خَيرا» فَقَد حَبِطَ عَمَلُها.[2]

هر زنى كه به شوهرش بگويد: «من هرگز از روى تو، خيرى نديده‌ام»، اعمالش بر باد مى‌رود.

3. انتظارات بى‌جا از شوهر

مرد به عنوان مسئول تشكيل، رشد و نگهدارى خانواده،[3] مى‌كوشد نيازهاى اساسى خود و خانواده‌اش را تأمين كند.[4] اين، ويژگىِ يك خانواده سالم و متعارف است و جز در مواردى كه مرد به اعتياد و يا بيمارى‌هاى اخلاقى و اجتماعى مبتلا مى‌شود، همه جا چنين تلاشى وجود دارد. اين وظيفه، چون تكليفى الهى است، پس قابل منّت‌گذارى بر زن هم نيست. امّا مشكل از آنجا آغاز مى‌شود كه در شرايط خاص و تنگناهاى مالى، شوهر توانايىِ تأمين خواسته‌هاى زن را ندارد و يا زن، به مقدار نياز بسنده نمى‌كند. در اين دو حالت، اگر زن بر خواسته‌هاى خود پا ننهد و براى تأمين آنها، به شوهرش فشار بياورد، افزون بر به خشم آوردن خداوند متعال، زمينه ناراحتى شوهر را نيز فراهم‌

[1] ر. ك: ص 440 ح 658.

[2] ر. ك: ص 442 ح 660.

[3]. ر. ك: ص 398( وظايف خاصّ مرد).

[4]. ر. ك: ص 441( عصبانى كردن شوهر).