آنان، امانت خدا در نزد شما هستند. بنا بر اين، به آنان گزند نرسانيد و با ايشان بدرفتارى نكنيد.

از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نيز روايت است كه فرمود:

إنّى أتَعَجَّبُ مِمَّن يَضرِبُ امرَأتَهُ و هُوَ بِالضَّربِ أولى مِنها.[1]

در شگفتم از كسى كه زنش را مى‌زند، در حالى كه خود او، به كتك خوردن، سزاوارتر است!

2. بدخويى‌

انسان‌هاى تندخو، گاه بدون آن كه بخواهند، به ديگران آزار مى‌رسانند. بسيارى از اينان بد ذات نيستند و دوست ندارند كه ديگران بويژه نزديكان و خويشان و همسران خود را اذيت كنند؛ امّا حساسيت زياد، حرارت و تندى اخلاقى و كم‌طاقتى ايشان، موجب مى‌شود كه ديگران از آنها دلخور و دل‌تنگ شوند و به صورت بارى سنگين و تحميلى بر دوش ديگران درآيند. اين دسته، افزون بر آن كه زندگىِ خود را آشفته مى‌كنند، عيش ديگران را نيز منغّص مى‌سازند و محيط عصبى، حسّاس، شكننده و گاه در آستانه انفجار به وجود مى‌آورند و خود و خانواده‌شان را در آن مى‌سوزانند. اگر اين وضعيت ادامه يابد و يا تشديد شود، اطرافيان و بويژه همسر، به مقابله به مثل با همسر و يا گريز از شوهر و حتّى خانه، روى مى‌آورد و اينها از هم‌پاشيدگى خانواده را در پى دارد.

آمار فعلى دادگاه‌هاى خانواده، بدخويى مرد را از علّت‌هاى قابل توجّه متلاشى شدن خانواده بر مى‌شمرند. بر همين اساس، با وجود ترغيب به تزويج جوانان از سوى اسلام، امام رضا عليه السلام در راهنمايى حسين بن بشّار كه خويشاوند

[1] ر. ك: ص 426 ح 625.