ضرورى، ساده و اوليه يك خانه كوچك را تهيه نمود.

هديه ازدواج‌

اندك بودن مَهر السنّه و تأكيد پيشوايان دين بر آسان‌گيرى در تعيين مَهريّه، عمدتا به خاطر رفع موانع ازدواج و ترغيب به ايجاد رابطه زناشويى ميان جوانان امت اسلامى است؛ اما اين، به هيچ روى، به معناى ناپسند بودن تبادل هديه ميان دو همسر يا خانواده‌هاى آنها نيست. هر يك از دو سوى رابطه يا خويشاوندان آنها مى‌توانند براى تحكيم بيشتر ازدواج، هديه‌هايى ارزان يا گران قيمت، به ديگر سو بدهند.

پيشوايان دينى ما، در كنار عمل به سنّت نبوى در مَهر و تأكيد بر فراتر نرفتن از، آنگاه هديه‌هاى پر ارزشى را به همسران خود بخشيده‌اند و نام آن را نه مهر كه «نِحله (هديه)» نهاده‌اند.[1] آنان گاه هديه‌هايى به صورت مزرعه، باغ و ... را به خانواده‌هايى نوپا مى‌بخشيدند و قصدشان، بى‌نياز كردن آنان از تكيه بر ديگران بود.[2] البته از اين نمونه‌ها، در گزارش تاريخ، فراوان نيست، به گونه‌اى كه مى‌توان هر يك را مختصّ حالت خاص و برآمده از فضا و موقعيت ويژه آن ازدواج دانست و جالب توجه، آن كه در هيچ يك از اين گزارش‌ها، سخنى از درخواست قبلى دختر يا خانواده او به ميان نيامده است و ارتباطى با مهر

[1] در گزارش ازدواج امام جواد عليه السلام با دختر مأمون آمده است كه ايشان مَهر را همان مهر السنه قرار داد و صد هزار درهم نيز به عنوان نحله به همسرش بخشيد( كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 398).

[2] امام حسين عليه السلام پس از ردّ خواستگارى يزيد از امّ كلثوم، دختر عبد اللّه جعفر، او را به عقد پسر عمويش، قاسم بن محمد بن جعفر درآورد و براى رويارويى با پيشنهاد اعطاى كمك مالى يزيد به اين خانواده، مزرعه حاصلخيز خود را در وادى عقيق، به آن دو بخشيد( ر. ك: تاريخ دمشق، ج 57، ص 245، الكامل، مُبرَّد، ج 3، ص 1129).