در مورد مير داماد (د 1040 ق) نيز شايد تعبير «الاستاذ» اشاره به شاگردى او نزد مير باشد و شايد هم از باب احترام و ادب آورده است.

بر كرسى استادى‌

مؤلف اين اثر، به عادت مألوف و رسم نيك بسيارى از عالمان سده‌هاى يازدهم و دوازدهم كه كتب اخبار را در مجلس خود درس مى‌گفتند و يا قرائت و تصحيح مى‌كردند، داراى جلسه درس و بحث در اطراف الكافي شريف بوده است.

او خود در مقدمه چنين مى‌گويد:

... لما قرأ علىَّ بعض الأحباب كتاب الكافي، و تردّد لدىَّ الطلاب باحثاً عما فيه من الحجاب الخافي، أردت أن أكتب لهم ما يرفع الأستار عن وجوه معانيه و يدفع الأحجار عن طرق مبانيه ....

كه مى‌رساند محفل درس داشته و شاگردانش از وى از مشكلات كتاب الكافي پرسش مى‌كرده‌اند.

چنانچه از همين مقدمه بر مى‌آيد او از وطن خود هجرت كرده بوده است و تأليف كتاب و استادى در غربت بوده است. آورده است:

حين قربي عن الحزن لبُعدى عن الوطن.

عرفان يزدى‌

منابع و مصادر تاريخ يزد، از «ملا مطيع» نامى نام برده‌اند كه در شعر به «عرفان» تخلص مى‌كرده است. آيتى در تاريخ يزد او را از معاصرين علامه مجلسى دانسته و متذكر شده است كه با اسماعيل ذبيحى (د 1160 ق)- شاعر ديار يزد- مأنوس بوده است. ديگر تذكره نويسان همين مطالب را نقل كرده‌اند[1].

[1]. تاريخ يزد، ص 310؛ تذكره شبستان، ص 492؛ تذكره شعراى يزد، ص 113؛ فرهنگ سخنوران يزد، ج 2، ص 628؛ ريحانة الأدب، ج 5، ص 385؛ آينه دانشوران، ص 768؛ طبقات أعلام الشيعة( قرن 12 ق)، ص 729؛ مفاخر يزد، ج 2، ص 905.