درآمد

تاريخ حديث شيعه در قرن يازدهم و دوازدهم را بايد از دوران‌هاى طلايى اين علم دانست. كثرت تأليفات و تنوع موضوعات در حوزه‌هاى مختلف علوم حديث در اين دو قرن چشم گير است.

در خطه قزوين نيز، عالمانِ حديث پژوه در اين دوره، در ميدان علم و دانش، حضور پر رنگى در ميدان علم و دانش داشته‌اند.

برخى از اين عالمان عبارت‌اند از: محمّد صالح روغنى قزوينى، محمّد بن حسن ملقب به آقا رضى الدين قزوينى، على اصغر و فرزندش محمّد مهدى قزوينى، ملاخليل و برادرش محمّد باقر قزوينى، رفيع‌الدين محمّد بن فتح اللَّه قزوينى، عبدالنبى بن محمّد تقى قزوينى، محمّد تقى بن مظفر قزوينى و ده‌ها نام ديگر.

مؤلف‌

در حوزه درس پر رونقِ دانشمند بزرگ اين دوران، آقارضى الدين قزوينى (د 1096 ق) به نام سيد محمّد بن محمّد صادق حسينى معروف به صدرالدين قزوينى بر مى‌خوريم.

از تولد او اطلاعى نداريم. شيخ حر عاملى در امل الآمل او را چنين معرفى مى‌كند:

الامير صدرالدين محمّد بن محمّد صادق قزوينى، فاضلٌ عالمٌ معاصرٌ، له شرح تشريح الأفلاك للشيخ بهاء الدين‌[1].

[1]. الأمل الآمل، ج 2، ص 302.