و به همين مضمون، از حضرت امير المؤمنين عليه السلام روايت كرده و از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام روايت كرده كه فرمود: بهشت، حرام است بر سخن‌چينان كه در ميان مردم، به نميمه تردّد مى‌نمايند.[1] و امّا ضرر رسانيدن به مؤمنى به سخنى كه در باب او گويند. پس روايت كرده است كلينى رحمه الله از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: كسى كه ضرر رسانَد به مؤمنى، هر چند به نصف كلمه يا پاره كلمه باشد، در روز قيامت كه ملاقات مى‌كند خداى- عزَّ و جلَّ- را، در ميان هر دو چشم او نوشته خواهد بود كه: «آيِسٌ مِنْ رَحْمَتى»؛ يعنى: نااميد است از رحمت من.[2]

[پرهيز از سخنى كه متضمن ظلم بر كسى باشد]

چهارم از آنچه در اين كلام، نهى و تحذير از آن واقع شده، سخنى است كه متضمّن ظلم بر كسى باشد، و ظلم، عبارت است از تجاوز نمودن از حد، خواه در گرفتنِ مال مسلمانان، و خواه غير آن. و بغى و عدوان، به همين معنى است.

و احاديث در نهى و عِقاب ظلم، بسيار است. از آن جمله در يكى از خطبه‌هاى حضرت امير المؤمنين عليه السلام- كه در كتاب نهج البلاغة مذكور است-، وارد شده كه: ظلم، سه قِسم است: يكى، ظلمى كه آمرزيده نمى‌شود؛ و يكى، ظلمى كه دست از او برداشته نمى‌شود و البته عقوبت و تدارك مى‌شود؛ و يكى، ظلمى است كه آمرزيده مى‌شود و طلبِ آن نمى‌كند. امّا ظلمى كه آمرزيده نمى‌شود، آن است كه كسى، شريك از براى خداى تعالى قرار دهد يا كافر شود به خداى تعالى، چنانچه فرمود كه: «إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ»[3] و امّا ظلمى كه آمرزيده مى‌شود، ظلمى است كه آدمى بر خود كند در بعضى از چيزهاى سهل، يعنى گناه صغيره‌اى از آدمى سر زند، چنانچه فرموده كه: «إِنْ تَجْتَنِبُوا كَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُكَفِّرْ عَنْكُمْ سَيِّئاتِكُمْ».[4] و امّا ظلمى كه دست از آن بر نمى‌دارند، ظلمى است كه بندگان بر يكديگر كنند كه قصاص آن، شديد است و قصاصش، جراحت به كارد نيست و زدن به تازيانه نيست؛ بلكه چيزى است كه اينها در پيش او سهل و حقير است.[5]

[1]. همان، ح 2.

[2]. همان، ص 368، ح 3.

[3]. سوره نساء، آيه 48.

[4]. سوره نساء، آيه 31.

[5]. نهج البلاغة، خطبه 176، ج 2، ص 90.