يك سال انتظار كشيد و خداى تعالى، از اين جهت، او را در قرآن مجيد، «صادق الوعد» ياد فرموده.

[مذمت بهتان‌]

دويّم از جمله سخنان بد كه حضرت از آن نهى فرموده، بهتان است. و از جمله آنچه در ذمّ بهتان و افترا وارد شده، روايتى است كه كلينى رحمه الله از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كند كه فرمود:

كسى كه بهتان زند مرد مؤمنى يا زن مؤمنه‌اى را و بگويد در باب او چيزى [را] كه در او نباشد، خداى تعالى، او را مبعوث مى‌سازد روز قيامت در طينت خِبال، تا وقتى كه از عهده آنچه گفته، بيرون آيد.

عبد اللَّه ابن يعفور- كه راوى حديث است-، مى‌گويد كه پرسيدم كه: طينت خِبال، چه چيز است؟ حضرت فرمود كه: چرك و ريمى است كه از فَرْج‌هاى زنان زناكار، بيرون مى‌آيد.[1] و از آن حضرت، روايت كرده كه فرمود: كسى كه در باب مؤمنى حكايتى نقل كند كه غرضش در آن، نقلِ عيب آن مؤمن و انداختن او از نظر مردم باشد، خداى تعالى، او را از ولايت خود، بيرون مى‌كند و در ولايت شيطان، داخل مى‌سازد و بعد از آن، شيطان هم او را قبول نمى‌كند.[2] و اين حديث، هم شامل بهتان است، و هم شامل حكايت بدى شخصى كه در او موجود باشد كه عبارت از غيبت است، و احاديثى كه در باب مذمّت دروغ و عِقاب آن مذكور شد هم، شامل بهتان است.

[مذمت سخنان گناه آلود]

سيّم از آنها، سخنى است كه متضمّن معصيتى باشد، و اگر چه اين قِسم به حَسَب ظاهر، شامل همه اقسام هست، امّا به قرينه مقابله، مراد از اين قِسم، غير آن اقسام مذكوره خواهد بود؛ مثل غيبت و دشنام و لعن و اسناد كفر، و كلامى كه متضمّن شماتت بوده باشد. و كلامى كه مخالف خيرخواهى باشد در جايى كه كسى به كسى مشورت كند يا مطلقاً، و سرزنش كردن كسى و ايذاى مسلمانى كردن به غيرِ دشنام، و حقير شمردن او و گفتن سخنى چند كه باعث رنجش و عداوت ميان مردم شود، يا متضمّن ضرر مؤمنى باشد و غير اينها.

[1]. همان، ص 357 و 358، ح 5.

[2]. همان، ص 358، ح 1.