شدن را بر خود قرار مى‌دهند و به فروتنىِ تنها راضى نمى‌شوند.

و از آن جمله، قول الهى است كه مى‌فرمايد: «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ»؛[1] يعنى: خود را به دست خود، در امرى كه محلّ هلاك باشد، ميندازيد.

و اين آيه، بنا بر بعضى از تفاسير، دليل مى‌شود و همچنين قول الهى كه مى‌فرمايد: «فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ»؛[2] چه، بعضى اضطرار را به اكراه يا اعمّ از آن، تفسير كرده‌اند[3].

[ب. احاديث‌]

و امّا احاديثى كه دلالت بر تقيّه مى‌كند، از آن جمله، روايت ايشان [اهل سنّت‌] بر كفر[4] در باب عمّار و دو كس كه مُسَيلمه كذّاب، اكراه ايشان نمود و مذكور شد و امثال آن در احاديث ايشان، موجود است و چندان غرضى به ذكر آنها متعلّق نيست؛ چه ايشان، چنان كه گذشت، انكارِ مطلق تقيّه نمى‌كنند و [براى‌] اثبات خصوصيّات به نحوى كه بر ايشان حجّت [تمام‌] شود، بعضى از احاديث اهل بيت عليهم السلام را به جهت تحقيق حق و اداى حقّ در اين‌[5] مقام، ذكر مى‌كنيم.

روايت كرده محمّد بن يعقوب رضى الله عنه در كافى و احمد بن محمّد بن خالد برقى‌[6] رحمه الله در كتاب محاسن، از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام كه فرمود: حذر كنيد و پرهيز نماييد در باب دين خود، و بپوشانيد و مستور سازيد آن را به تقيّه؛ زيرا كه هر كس كه تقيّه نمى‌كند، ايمان ندارد و شما (يعنى شيعيان)، در ميان مردم، حكم زنبور عسل [را] داريد كه اگر طيور بدانند كه در جوف زنبور عسل، چه چيز است، همه را مى‌خورند و هلاك مى‌كنند. و اگر مردم بدانند كه در دلِ شما محبّت اهل بيت عليهم السلام است، شما را به زبان مى‌خورند و از راه ايذا- كه در سرّ و علانيه به شما مى‌رسانند-، از دشنام عِرضى و غير آن از انواع ضرر، مستأصل مى‌كنند، چنانچه كسى زراعتى را درو كند به داس.

پس فرمود كه: حق تعالى، رحمت خود را شامل حال بنده‌اى سازد از جمله شما كه در محبّت ما ثابت و راسخ باشد.[7]

[1]. سوره بقره، آيه 195.

[2]. سوره بقره، آيه 173.

[3]. ب و ج:« نموده‌اند».

[4]. ب و ج:-« ايشان بر كفر».

[5]. الف و ب:+« در اين».

[6]. الف:-« برقى».

[7]. الكافى، ج 2، ص 218، ح 5؛ المحاسن، ج 1، ص 257، ح 300.