[

فضليت دعا

]

وَ عَليْكُمْ بِالدُّعَاءِ؛ فَإِنَّ الْمُسْلِمِينَ لَمْ يُدْرِكُوا نَجَاحَ الْحَوَائِجِ عِنْدَ رَبِّهِمْ بِأفْضَلَ مِنَ الدُّعَاءِ وَالرَّغْبَةِ إلَيْهِ وَالتَّضَرُّعِ إلَى اللَّهِ وَ الْمَسْأَلَةِ، لَهُ فَارْغَبُوا فِيمَا رَغَّبَكُمُ اللَّهُ فِيهِ، وَ أجِيبُوا اللَّهَ إلى مَا دَعَاكُمْ إلَيْهِ لِتُفْلِحُوا وَ تَنْجُوا مِنْ عَذابِ اللَّهِ.

يعنى: بر شما باد به دعا؛ زيرا كه مسلمانان در نمى‌يابند مطالب و برآمدن حاجاتى را كه در درگاه الهى داشته باشند، به وسيله‌اى كه بهتر از دعا و رغبت به دعا يا رغبت به كرم الهى باشد، و بهتر از تضرّع در درگاه الهى و سؤال مطالب از جناب اقدس او باشد.

پس راغب باشيد در آنچه خداى تعالى‌[1] شما را به آن ترغيب فرموده، و اجابت كنيد دعوت الهى را در آنچه شما را به آن، دعوت فرموده تا آن كه رستگار شويد و از عذاب الهى نجات يابيد.

و ترغيب و دعوت خداى- عزَّ و جلَّ- اشاره است به آن كه در كلام مجيد فرموده كه: «وَ قالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِينَ»؛[2] يعنى: گفت پروردگار شما كه: بخوانيد مرا در مطالب، تا دعاى شما را مستجاب سازم. به درستى كه آن جماعت كه سركشى مى‌كنند از عبادت‌[3] من، زود باشد كه داخل جهنّم شوند به خوارى و مذلّت.

و از احاديث و دعاى حضرت على بن الحسين عليهما السلام ظاهر مى‌شود كه مراد الهى از عبادت كه در اين آيه فرموده، دعاست. پس اوّلًا حق تعالى، بندگان خود را به دعا امر فرموده و وعده استجابت فرموده و دعا را عبادت فرموده، و ترك دعا را استكبار و سركشى از طاعت و بندگى شمرده و از ترك دعا، وعيد رفتن به جهنّم به خوارى و مذلّت فرموده. و در جايى ديگر از كلام مجيد فرموده كه: «وَ إِذا سَأَلَكَ عِبادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ».[4] و ترجمه ظاهرش آن است كه: هر گاه از تو پرسند بندگان من كه صفت من چيست، يا آن كه: من به ايشان دورم يا نزديك، يا آن كه از من آهسته سؤال كنند يا به آواز بلند، پس بگو به ايشان كه: من، نزديكم به علم و احاطه يا به لطف و مرحمت، و مستجاب مى‌گردانم دعاى كسى را كه سؤال مطلب خود از من كند. پس بايد كه بندگان من، استجابت كنند و قبول‌

[1]. ج:« خداى- عزَّ و جلَّ-».

[2]. سوره غافر، آيه 60.

[3]. ب و ج:« بندگى».

[4]. سوره بقره، آيه 186.