زيرا كه اگر چنين كنى، از جانب خداى تعالى، تو را مددكارى بر ايشان خواهد بود.[1] و ابن بابويه رحمه الله در فقيه روايت كرده كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود در وصايا كه به حضرت امير المؤمنين عليه السلام فرموده كه: يا على! دو سال راه برو از براى نيكى به والدين، و يك‌ساله‌[2] راه برو از براى صِله رحِم، و يك ميل- كه ثلثِ فرسخ باشد- برو از براى عيادت بيمار، و دو ميل برو از براى تشييع جنازه، و سه ميل برو از براى اجابتِ دعوت، و چهار ميل برو از براى زيارت برادر مؤمن، و پنج ميل برو از براى اجابت مُضطر، و شش ميل برو از براى يارى كردن مظلوم.[3] و از آن حضرت، روايت كرده كه فرمود: تصدّق را يكىْ دَه، خداى تعالى ثواب مى‌دهد و قرض را، يكىْ هجده، و صِله برادران را يكىْ بيست، و صِله رحِم را يكىْ بيست و چهار.[4] و از آن حضرت، روايت كرده كه پرسيدند كه: كدام تصدّق، افضل است؟ فرمود كه: تصدّقى كه به ذى رحِمى بكنند كه دشمن باشد.[5] و از آن حضرت، روايت كرده كه فرموده‌[6]: تصدّق نيست در وقتى كه يكى از اقارب، محتاج باشد.[7] و احاديث در باب صِله رحِم، بسيار است و در اين مقام به آنچه مذكور شد، اكتفا مى‌شود.

[بيست و هشتم: خوردن مالِ حرام‌]

بيست و هشتم از جمله كبائر- چنانچه از حديث اعمش و حديث «شرايع دين»، ظاهر مى‌شود-، اكلِ سُحْت، يعنى خوردن مال حرام است. و مال حرام را سُحْت به جهت آن مى‌گويند كه بركت را زايل مى‌گرداند[8] و ظاهر، لفظ سُحت، جميع اقسام مال حرام را شامل است، اگرچه معصيت در بعضى از آنها زياده از بعضى است و در بعضى از احاديث، تصريح به عموم واقع شده- چنانچه مذكور مى‌شود-، و آن كه در بعضى اخبار، تفسير سُحت به رشوه واقع شده، مى‌تواند بود كه از راه انحصار نباشد؛ بلكه از جهت آن باشد كه از بعضى ديگر، قبيح‌تر است. و بر اين معنى دلالت مى‌كند آنچه كلينى رحمه الله از حضرت امام محمّد باقر عليه السلام روايت كرده كه فرمود: هر خيانتى كه كسى از امام بكند، سُحت است و خوردن مال يتيم و مانند آن، سُحت است.

[1]. همان، ص 150، ح 2.

[2]. ب:« يك‌سال».

[3]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 361، ح 5762.

[4]. همان، ج 2، ص 67، ح 1738.

[5]. همان، ص 68، ح 1739.

[6]. الف:-« فرموده».

[7]. همان، ح 1740.

[8]. ب و ج:« مى‌سازد».