و مارقين، خوارج نهروان هستند كه از دين بيرون رفتند، چنانچه تير از نشانه بيرون جَهَد، و «مروق»، عبارت از آن است.

و اين حديث را عامّه و خاصّه، همگى روايت نموده‌اند و كلينى رحمه الله از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمود كه: هر كسى كه با امامى غَدْر كند، روز قيامتْ حاضر مى‌شود و كُنجِ لب او كج شده خواهد بود تا به جهنّم رود، و هر كس كه بيعت امامى را نَكْث كند، با جُذام مبعوث شده، به جهنّم خواهد رفت.[1]

[شكستن پيمان ديگران‌]

و امّا نقضِ عهدى كه كسى با كسى بسته باشد و آن، معنى غَدْر است، پس كلينى رحمه الله روايت كرده كه حضرت امير المؤمنين عليه السلام در اثناى خطبه‌اى فرمود كه: يا ايّها الناس! اگر نه آن بود كه غَدْر بد مى‌بود، هر آينه، من از جمله جماعتى بودم كه به حيله و تدبير، كارها را بهتر از ديگران به راه مى‌برند؛ وليكن هر غدر و بى‌وفايى‌اى را فجورى لازم است، و هر فجورى را كفرى يا كفرانى لازم است، و به تحقيق كه غَدر و فجور و خيانت، در آتش جهنّم‌اند.[2] و سيّد رضى- رضى اللَّه عنه-، اين كلام را در كتاب نهج البلاغة، ذكر كرده و روايت او بر اين زياده اشتمال دارد كه: هر صاحب غَدرى را لَوايى، يعنى عَلَمى هست كه در روز قيامت، او را به آن علامت، مردم خواهند شناخت.[3]

[بيست و هفتم: قطع رحم‌]

بيست و هفتم از جمله كبائر- چنان كه از حديث حضرت عبد العظيم ظاهر مى‌شود-، قطعِ رَحِم است و حضرت امام جعفر صادق عليه السلام به آيه‌اى كه در باب نقض عهد مذكور شد، استدلال فرموده بر آن كه قطعِ رحِم، از جمله‌كبائر است و از آن استدلال، ظاهر مى‌شود كه مراد از «ما أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ يُوصَلَ»[4] كه در آيه واقع شده، صِله رحِم است يا امرى كه اعمّ از صِله رحِم باشد. و بر اين معنى دلالت مى‌كند آنچه كلينى رحمه الله از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه از پدر خود روايت فرمود كه: حضرت على بن الحسين عليهم السلام به من وصيّت فرمود كه: يا بُنَىَّ! ملاحظه كن پنج كس را كه با ايشان، مصاحبت نكنى و با ايشان، سخن نگويى و در هيچ راهى با ايشان، همراه نباشى. گفتم:

[1]. الكافى، ج 2، ص 337، ح 2.

[2]. همان، ص 338، ح 6.

[3]. نهج البلاغة، ج 2، ص 180، خطبه 200.

[4]. بقره، آيه 27.