همگى، به گريه در آمدند. بعد از آن فرمود كه: برخيز- اى مرد- كه به گريه آوردى ملائكه آسمان و ملائكه زمين را. و به تحقيق كه خداى- عزَّ و جلّ- توبه تو را قبول فرمود. پس برخيز و بار ديگر، چنين كارى مكن.[1]

[سيزدهم: خيانت در غنيمت‌]

سيزدهم از جمله كبائر- چنانچه در حديث عبد العظيم وارد شده-، غَلول است؛[2] يعنى خيانت در مالى كه مسلمانان، از كفّار گرفته باشند. و حق تعالى، در باب غَلول فرموده كه: «وَ مَنْ يَغْلُلْ يَأْتِ بِما غَلَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ»؛[3] يعنى: كسى كه در مال غنيمت، دزدى و خيانت كند، آنچه برده، در روز قيامتْ مى‌آورد.

و در بعضى روايات، وارد شده كه: آنچه دزديده باشد، روز قيامت، در گردنش بار كرده، در محشر، حاضر مى‌كنند.[4] و در حديث اعمش، مطلقِ دزدى واقع شده و ممكن است كه مراد به غلول، مطلقِ دزدى باشد، چنانچه از كلام بعضى از اهل لغت، ظاهر مى‌شود.

و در كتاب من لا يحضره الفقيه، از حضرت امام رضا عليه السلام روايت كرده كه: كسى كه آن قدر بدزدد كه مساوى ديتِ دستش بشود، در آن وقت، خدا تعالى، او را رسوا مى‌كند.[5] و از حضرت امام جعفر صادق عليه السلام روايت كرده كه فرمود: حضرت امير المؤمنين عليه السلام كسى را كه مرتبه اوّل دزدى مى‌كرد، دست راستش را مى‌بُريد و مرتبه دويّم، پاى چپش را و مرتبه سيّم، به زندانش مى‌فرستاد كه تا زنده باشد، در زندان باشد و خرج او را از بيت المال مى‌داد.[6] و در حديث ديگر، روايت كرده كه اگر در زندان دزدى بكند، كشته مى‌شود.[7] و از حضرت امير المؤمنين عليه السلام روايت كرده كه دست كفنْ‌دزد را قطع مى‌فرمود[8] و در حديث ديگر، روايت كرده كه كفن‌دزدى را به خدمت آن حضرت آوردند. پس موى او را گرفته، او را به زمين زد و فرمود كه: اى بندگان خدا! لگدمال كنيد او را. پس لگد بر او زدند تا مُرد.[9] و بعضى از علما گفته‌اند كه كشتن، در صورتى است كه اين فعل، مكرّر از او سر زده باشد.

[1]. الكافى، ج 7، ص 201 و 202، ح 1.

[2]. الكافى، ج 2، ص 185 و 186، ح 24.

[3]. سوره آل عمران، آيه 161.

[4]. بحار الأنوار، ج 76، ص 181.

[5]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 4، ص 60، ح 5098.

[6]. همان، ح 5111.

[7]. همان، ح 5112.

[8]. همان، ص 67، ح 5118.

[9]. همان، ح 5120.