881 امام على عليه السلام: وارد شوندگان به بهشت، تا ابد در نعمت‌اند.

882 امام على عليه السلام: وارد شونده به بهشت، از نعمت‌هاى جاويدان، برخوردار است.

883 امام على عليه السلام‌- در باره اين سخن خداى متعال: «و كسانى كه از پروردگارشان پروا داشته‌اند، گروه گروه به سوى بهشت، سوق داده مى‌شوند»-: نه عذابى در كار است و نه عتابى. از آتش، دور داشته شده‌اند و در سراى بهشت، آرام گرفته‌اند و به اين خانه و كاشانه خرسندند.

اينان، كسانى هستند كه كردارهايشان در دنيا، پاك و چشمانشان گريان بوده و شب‌هايشان از خاكسارى نمودن و آمرزشى‌خواهى [در پيشگاه خدا]، روز بوده و روزهايشان از تنهايى و بريدن [از خلق‌]، شب بوده است. از اين روى، خداوند، بهشت را كاشانه آنان و جزاى اعمالشان را پاداش [خود]، قرار داد و بدينها سزاوارترين بودند و شايسته آن بودند، در مُلكى مانا، و نعمتى پايا.

884 امام على عليه السلام‌- در توصيف اهل بهشت-: آن گاه به جانب نگهبانان بهشت مى‌روند و آنان مى‌گويند: «سلام بر شما! خوش آمديد! به بهشت، جاودانه وارد شويد». سپس فرزندان به ديدارشان مى‌آيند و بر گِردشان مى‌چرخند، آن گونه كه مردم دنيا بر گرد عزيزى مى‌چرخند. فرزندان مى‌گويند: «بشارت باد تو را به كرامتى كه خدا برايت آماده ساخته است!».

آن گاه پسركى از ميان آن فرزندان، به حورى‌اى از همسرانِ او مى‌گويد:

«فلانى آمده است» و نام او را كه در دنيا به آن خوانده مى‌شده است، مى‌برد.

آن حورى مى‌گويد: تو خود، او را ديدى؟

مى‌گويد: آرى، خودم ديدمش.

حورى، شادى‌كنان مى‌دود و بر درگاه بهشت مى‌ايستد.

چون [آن بهشتى‌] به منزل خود مى‌رسد، چشمش به قسمتى از پى ساختمانش مى‌افتد. سنگ‌هايى از مرواريد را مى‌بيند كه روى آن، مرواريدهاى سبز و زرد و سرخ، از هر رنگ، قرار گرفته است. سپس سرش را بلند مى‌كند و سقف آن را مى‌بيند كه چون برق مى‌درخشد، و اگر نبود كه خداى متعال، مقدّر كرده است كه [در بهشت،] درد و رنجى نباشد، [از برق آن،] كور مى‌شد.