امام عليه السلام سرش را از كجاوه برون آورد. رداى دورويى از جنس خز با حاشيه‌هاى نگارين بر تن داشت. فرمود: «پدرم، آن بنده نيك، موسى بن جعفر، برايم حديث كرد و گفت: پدرم جعفر بن محمّدِ صادق برايم حديث كرد و گفت: پدرم ابو جعفر، محمّد بن على، شكافنده دانش پيامبران، برايم حديث كرد و گفت: پدرم على بن الحسين، سالار عبادت‌پيشگان، برايم حديث كرد و گفت: پدرم حسين، آقاى جوانان بهشتى، برايم حديث كرد و گفت: پدرم على بن ابى طالب عليه السلام برايم حديث كرد و گفت: از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمايد:

خداى عز و جل فرمود:" منم من، خدا. معبودى جز من نيست. پس مرا بندگى كنيد. هر يك از شما خالصانه گواهى دهد كه معبودى جز خداى يكتا نيست، به دژ من وارد شده است و هر كس به دژ من وارد شود، از عذابم ايمن خواهد بود"».

437 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: «لا إله إلّااللَّه»، شعارِ بزرگ و ارجمندى در نزد خداى عز و جل است. هر كه آن را از سرِ اخلاص بگويد، سزاوار بهشت مى‌شود و هر كه به دروغ [و بدون اعتقاد،] آن را بگويد، مال و جانش را مصون مى‌دارد؛ امّا سرانجامش آتش خواهد بود.

د- نشانه اخلاص، دورى كردن از حرام‌هاست‌

438 پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: هر كس با اخلاص «لا إله إلّااللَّه» بگويد، به بهشت مى‌رود، و اخلاصش اين است كه «لا إله إلّااللَّه»، او را از ارتكاب آنچه خداى عز و جل حرام كرده است، باز دارد.