درآمد

دسته دوم آسيب‌ها، مربوط به پژوهش است که خود، در دو گونه «آسيب‌هاي روش پژوهش» و «آسيب‌هاي پژوهشگر»، بررسي مي‌شوند. ابتدا آسيب‌هاي روش پژوهش را ـ که فراواني نسبي بيشتري دارند ـ ، برمي‌رسيم که نخستين آسيب از اين دسته، تتبّع ناقص است. پس از آن به آسيب‌هاي مرتبط با پژوهشگر مي‌پردازيم که هر چند معدود هستند، اما اثرگذار و در گستره بيشتري، زيان‌بار و آسيب‌زا مي‌باشند. گفتني است بر پايه دسته‌بندي ديگر ـ يعني دسته بندي بر پايه ترتيب وقوعي آسيب‌ها ـ هر دو گونه آسيب‌هاي روش پژوهش و پژوهشگر با همه فراواني نسبي‌شان، در دسته آسيب‌هاي مربوط به مرحله فهم حديث و نه نقل حديث جاي مي‌گيرند. اين نشان مي‌دهد که پژوهش‌هاي حديثي، بيشتر از ناحيه پژوهشگر و شيوه‌هاي تکامل نيافته پژوهش در روزگار کنوني آسيب ‌مي‌پذيرند. از اين رو مي‌توان با کاربست درست شيوه‌هاي نوين پژوهشي، و دوري از خطاهايي مانند دخالت دادن پيش فرض‌هاي نادرست و تمايلات نفساني، تا اندازه فراواني از اين گونه آسيب‌ها کاست. ما در اين بخش نيز ابتدا با تبيين آسيب و ارائه نمونه‌هاي حديثي، راه حل پيشنهادي و تجربه شده خود را تقديم مي‌داريم.