نجاشى و فهرست‌ طوسى قرار دارد.[1] وى در قم، جايگاه والايى داشت و به فراوانىِ دانش و ادب و فضل، شناخته مى‌شد. با اين حال، در كار حديث، اهل تساهل و تعليق اسانيد با اجازات بود و در فهرست روايات او، اغلاط فراوانى وجود داشت.[2]

تأليفات‌

همه آثار ابن بطّه قمى، ناياب‌اند. از آن جمله: 1. كتابى با عنوان‌ اسامى حروف از يك تا چهل‌ 2. قرب الإسناد، 3. تفسير أسماء اللَّه.[3]

3. على بن ابراهيم قمى (م ح 307- 327 ق)

على بن ابراهيم بن هاشم، مكنّا به ابو الحسن قمى؛ محدَّث، فقيه و مفسّر. سال وفات او، دانسته نيست. به گزارشى كه حمزة بن محمّد بن احمد بن جعفر در سال 339 ق، در قم نوشته، على بن ابراهيم بن هاشم در سال 307 ق، براى وى كتابت كرده بوده است. پس على بن ابراهيم در سال 307 زنده بوده است.[4] على بن ابراهيم، فقيهى عالم،[5] قابل اعتماد در حديث، دقيق در ثبت، معتمَد و راستْ كيش بود.[6] ابو محمّد حسن بن حمزه علوى طبرى، على بن بابويه قمى، محمّد بن حسن بن وليد، حمزة بن محمّد علوى، محمّد بن على ماجيلويه و ابو جعفر كلينى، از او روايت كرده‌اند.[7] مهم‌ترين شيخ حديث او، پدرش ابراهيم بن هاشم بود.[8]

[1]. همان، ص 23، 29، 37؛ الفهرست، طوسى، ص 42، 43، 52، 53 و 56.

[2]. رجال النجاشى، ص 372؛ خلاصة الأقوال، ص 264.

[3]. رجال النجاشى، ص 372- 373.

[4]. عيون أخبار الرضا عليه السلام، ج 1، ص 170.

[5]. الفهرست، ابن نديم، ص 277.

[6]. رجال النجاشى، ص 260.

[7]. همان جا؛ الفهرست، طوسى، ص 152- 153؛ نقد الرجال، ج 3، ص 218؛ الذريعة، ج 4، ص 302.

[8]. تفسير القمى، ج 1، ص 8، مقدّمه مصحّح.