مقدّمه سيّد محمّد مهدى و سيّد حسن موسوى خرسان، در سال 1385 ق، چاپ شد.

در تحقيق كتاب، به نسخه خطّى آن اشاره نشده است. به گزارش آقا بزرگ تهرانى، يك نسخه خطّى‌ طبّ الأئمة عليهم السلام‌، در كتاب‌خانه آستان قدس رضوى و نسخه‌اى ديگر، در كاظميه نزد هبة الدين شهرستانى است و در هند نيز چاپ شده است.[1] وى همچنين، متذكّر است كه ملّا فيض اللَّه عصاره تسترى- كه در طبّ و نجوم صاحبْ‌نظر بود-، در دوره ولايت فتح‌على خان بن واخشتوخان بها، در سال 1088 ق، طبّ الائمّة عليهم السلام‌ را به فارسى ترجمه كرد.[2] اين كتاب در مصادر، با نام‌ كتاب الطبّ‌[3] و طبّ الأئمة[4] ذكر شده است. انتساب‌ طبّ‌ الأئمة به فرزندان بسطام نيشابورى، معروف نيست و با ترديد نيز رو به رو شده؛ چنان‌كه در اعتبار اصل كتاب نيز ترديد شده است. ريشه اين ترديد، در چند چيز است: عدم توثيق مؤلّفان،[5] ضعف طريق نجاشى به آن- كه ابن عيّاش جوهرى است-،[6] و ضعف اسانيد برخى از روايات آن.[7] با اين همه، در بحار الأنوار، وسائل‌ الشيعة و مستدرك الوسائل‌، از اين كتاب نقل شده است.[8] اين اعتنا، بدان جهت بوده كه در اين كتاب، احكام فرعى، بسيار كم آمده و بيشتر روايات آن، و در زمينه دعا و ادويه است كه در چنين مباحثى، اسانيد قوى شرط دانسته نمى‌شود.[9]

[1]. الذريعة، ج 15، ص 139- 140.

[2]. همان.

[3]. رجال النجاشى، ص 39.

[4]. بحار الأنوار، ج 1، ص 11، ص 30؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 43.

[5]. بحار الأنوار، ج 1، ص 30.

[6]. رجال النجاشى، ص 86.

[7]. طبّ الأئمّة عليهم السلام، ص 14، مقدّمه آية اللَّه بروجردى؛ فهرس التراث، ج 1، ص 385.

[8]. مستدرك الوسائل، ج 1، ص 387، 396، 409.

[9]. بحار الأنوار، همان جا؛ الذريعة، ج 15، ص 140.