الهداة إلى أداء حقّ الموالاة؛ اين كتاب كه داراى ده جزء و مشتمل بر اسانيد حديث غدير است،[1] در اختيار ابن طاووس بوده و وى دو حديث در وصف غدير، از آن نقل كرده است.[2] آثار چاپى: 6. شواهد التنزيل لقواعد التفضيل‌، 7. رسالة فى فضائل شهر رجب.

25. فتّال نيشابورى (م 508 ق)

محمّد بن حسن بن على بن احمد بن على، مكنا به ابو على و معروف به فتّال نيشابورى و ابن فارسى؛ محدّث، متكلّم و فقيه. او را به جهت اختلاف در نام پدرش، محمّد بن حسن،[3] محمّد بن على‌[4] و محمّد بن احمد[5] معرّفى كرده‌اند. در برخى مصادر، محمّد بن على و محمّد بن احمد، دو نفر تلقّى شده‌اند.[6] و در برخى ديگر، محمّد بن احمد و محمّد بن حسن را دو نفر نگاشته‌اند.[7] از ديگر سو، برخى نيز بر يگانگىِ هر سه نام ياد شده، نظر داده‌اند.[8] به هر حال، فتّال نيشابورى شايسته اعتماد و فرزانه بود. وى از مشايخى چون سيّد مرتضى، شيخ طوسى و پدرش حسن بن على، حديث شنيد.[9] محمّد على بن شهر آشوب (م 588 ق) و على بن حسن بن عبد اللَّه نيشابورى نيز از او روايت كرده‌اند.[10] به قرينه استماع از سيّد مرتضى، وى دست كم‌

[1]. شواهد التنزيل، ج 1، ص 190؛ الإقبال، ج 2، ص 239، 251.

[2]. الإقبال، همان جا.

[3]. معالم العلماء، ص 151.

[4]. فهرست منتجب الدين، ص 108.

[5]. رجال ابن داوود، ص 163؛ لسان الميزان، ج 5، ص 44؛ أمل الآمل، ج 2، ص 242؛ بحار الأنوار، ج 1، ص 7.

[6]. فهرست منتجب الدين، ص 108، 126.

[7]. أمل الآمل، ج 2، ص 242، ص 260.

[8]. بحار الأنوار، همان جا؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 23، ص 264؛ ج 3، ص 98.

[9]. رجال ابن داوود، همان جا؛ لسان الميزان، همان جا؛ خاتمة مستدرك الوسائل، ج 3، ص 98.

[10]. روضة الواعظين، ص 11، مقدّمه محقّق.