او در آن ديار، شاخص و سرشناس بودند.[1] ابن عيّاش جوهرى در سال 340 ق، در شام بود.[2] وى احاديث بسيارى روايت كرد و ذوق شعرى و ادبى قوى‌اى داشت. وى در مصادر، به اين اتّهام كه در واپسين سال‌هاى زندگى، دچار اضطراب و اختلال در حديث گشته، تضعيف شده است.[3] نجاشى (م 450 ق) روايات بسيارى از وى استماع كرد؛ اما به دليل ضعف او، از وى نقل نكرده است.[4] وى در شمار معدود محدّثان امامى است كه از مشايخ اهل سنّت نيز فراوان حديث شنيده و روايت كرده‌اند.[5] ابن جعابى، شيخ حديث امامى اوست كه احاديث اهل سنّت را نيز بر وى مى‌خواند.[6]

تأليفات‌

وى پرتأليف بود و در زمينه رجال، تك‌نگارى در اخبار اشخاص، امامت دوازده امام عليهم السلام، فقه و آداب، آثارى داشته است.

اثر چاپى: 1. مقتضب الأثر فى عدد الأئمة الأثنى عشر عليهم السلام.

آثار ناياب: 2. أخبار أبى هاشم‌، 3. أخبار جابر الجُعْفى‌، 4. الإشتمال على معرفة الرجال‌، 5. مَن رَوى الحديث مِن بنى عمّار بن ياسر، 6. ذكر مَن روى الحديث مِن بنى ناشزة، 7. أخبار وكلاء الأئمة الأربعة، 8. ما نُزّل من القرآن فى صاحب الأمر (عج)، 9. أعمال رجب، شعبان و رمضان.

36. جَلودى بصرى (م 332 ق)

عبد العزيز بن يحيى بن احمد بن عيسى جلودى ازدى بصرى، مكنى به ابو احمد؛

[1]. رجال النجاشى، ص 85؛ الفهرست، طوسى، ص 79- 85.

[2]. مقتضب الاثر، مقدّمه محقّق، ص 2- 39.

[3]. رجال النجاشى، همان جا؛ الفهرست، طوسى، همان جا.

[4]. رجال النجاشى، همان جا.

[5]. مقتضب الأثر، ص 18.

[6]. مقتضب الأثر، ص 23.