داراى مؤلّفى شناخته شده و معلوم است. مؤلّف نام خود را در پايان كتاب آورده و بدينسان بر اعتبار نوشته خود افزوده است. او خود را حسين بن محمّد بن الحسن مى‌نامد و با مراجعه به اسامى واقع شده در اسناد احاديث مانند آنچه در «بشارةالمصطفى» نوشته محمّد بن ابوالقاسم طبرى (قرن 6)[1] و نيز «ذيل تاريخ بغداد» از ابن‌نجار بغدادى، (متوفى 643)[2] آمده است، مى‌توانيم او را كامل‌تر و به اين‌گونه بشناسيم: ابوعبداللَّه الحسين بن محمّد بن الحسن بن نصر الحلوانى.

اين نام، يعنى الحسين بن محمّد بن الحسن از سوى ابن‌شهر آشوب رجال‌شناس و كتاب‌شناس بزرگ شيعه در قرن ششم (م 588) در كتابش «معالم العلماء» كه به ذكر نويسندگان شيعه اختصاص دارد، نيز عنوان شده‌[3] و ابن‌بطريق (533- 600) هم در كتاب مشهورش، «العمدة»، به هنگام تبيين حديث تكريم عباس عموى پيامبر گرامى صلى الله عليه و آله مى‌گويد:

«ويزيد ذلك بياناً وإيضاحاً ما ذكره الحسين‌بن محمّدبن الحسين الحلواني في كتابه الّذى جمعه من لمع كلام النّبى صلى الله عليه و آله وكلام الائمّة عليهم السلام قال: في لمع كلام الإمام الزكّي أبي‌الحسن عليّ بن محمّد العسكري عليه السلام لمّاسئله المتوكّل فقال له: ماتقول بنو أبيك في العبّاس؟ قال: مايقولون في رجل فرض‌اللَّه طاعته على الخلق وفرض طاعة العبّاس عليه».[4]

اين حديث با همين متن در «نزهةالناظر» موجود است‌[5] و تعبير «لُمَع» كه همان تعبير مؤلّف در مقدّمه و نيز مؤخّره كتاب از احاديث گردآورده‌اش و عنوان ابواب‌

[1]. بشارة المصطفى: ص 105.

[2]. ذيل تاريخ بغداد: ج 4، ص 108.

[3]. معالم‌العلماء، ص 78، رقم 273.

[4]. العمدة: ص 8.

[5]. ر. ك ص 212، ح 504.