5. تلاش براى شناخت داروهاى طبيعى‌

احاديث باب سوم از فصل اوّل تأكيد دارند كه همه بيمارى‌ها به استثناى مرگ، در نظام آفرينش، دارو دارند و قابل درمان‌اند. برخى تصريح مى‌كنند كه خداوند براى همه بيمارى‌ها دارو آفريده و برخى مى‌گويند خداوند، براى همه بيمارى‌ها دارو نازل كرده است.

ظاهر اين دو تعبير اين است كه داروى همه بيمارى‌ها در طبيعت وجود دارد. بى‌ترديد، داروهاى طبيعى، زيان كمتر و سود بيشترى براى درمان دارند. با عنايت به اين واقعيت است كه گياهْ درمانى، به تدريج در كشورهاى پيشرفته رايج مى‌گردد.

بنا بر اين، يكى از مسئوليت‌هاى مهم مراكز علمى پزشكى، تلاش براى كشف داروهاى طبيعى و آشنا كردن جامعه پزشكى با اين داروهاست.

6. رعايتِ ضرورت در تجويز دارو

در روايات فراوانى از اهل بيت عليهم السلام‌[1] تأكيد شده است كه تا آنجا كه بدن، قدرت تحمّل بيمارى را دارد، بيمار نبايد به پزشك مراجعه كند؛ زيرا مصرف دارو بدون ضرورت براى سلامت انسان، زيانبار است. امام على عليه السلام مى‌فرمايد:

با درد خويش تا آن هنگام كه با تو مدارا مى‌كند، مدارا كن.[2]

و از امام كاظم عليه السلام روايت شده است:

تا زمانى كه بيمارى به جد با شما درگير نشده است، درگير معالجه طبيبان نشويد، كه درمان، به مانند ساختمان است كه مقدار كمى از آن، شخص را به مقدار فراوانش مى‌كشاند.[3]

[1]. ر. ك: ج 1، ص 91،( توصيه‌هاى پزشكى/ پرهيز از مراجعه به پزشك تا سر حدّ امكان).

[2]. ر. ك: ج 1، ص 91، ح 73.

[3] ر. ك: ج 1، ص 93، ح 78.