ايسته است همه پزشكان، آن را قاب كنند و در مطبّ خويش بياويزند.

بر اساس اين منطق، كوتاهىِ پزشك در درمان بيمار، به معناى سهيم بودن او در بيمارى و گاه، هلاكت بيمار است. لذا پزشك، مسئول است با همه توان براى درمانِ بيمار، تلاش كند و با هيچ بهانه‌اى نمى‌تواند از زير بار اين مسئوليت، شانه خالى نمايد.

بر همين اساس، معتقديم يكى از وظايف مهم دانشگاه‌هاى علوم پزشكى، برنامه‌ريزى براى پرورش حسّ مسئوليت‌شناسى در دانش‌پژوهان اين دانش است.

2. تقواى پزشكى‌

تقوا در هر حرفه‌اى به معناى رعايت قوانين الهى در انجام دادن آن است. بنا بر اين، تقواى پزشكى، شامل همه آداب و احكام اسلامى در مورد اين حرفه است؛ ليكن در تقواى پزشكى، دو نكته از اهمّيت فوق‌العاده‌اى برخوردار است: يكى خيرخواهى براى بيمار، و ديگرى تلاش براى درمان او. از اين رو، امام على عليه السلام، پس از توصيه پزشكان به تقوا، بلافاصله به اين دو مصداق بارز تقواى پزشكى اشاره مى‌فرمايد:

مَن تَطَبَّبَ فَليَتَّقِ اللّهَ وَ ليَنصَح وَ ليَجتَهِد.[1]

هر كس طبابت پيشه كند، بايد كه از خدا پروا بدارد و خيرخواهى و جدّيت به خرج دهد.

«نُصْح» كه در اين سخن بدان اشاره شد، به معناى خيرخواهى و «اجتهاد»، به معناى به كارگيرى همه توان است. بنا بر اين، تقواى پزشكى بدين معناست كه پزشك براى حُسن انجام وظيفه، اوّلًا بايد سود بيمار را در نظر بگيرد نه سود خود را. ثانيا بايد از همه توانِ فكرى و عملى خود براى درمان وى استفاده كند و پزشك ب‌

[1]. ر. ك: ج 1، ص 67، ح 32.