فصل ششم: دهان و دندان‌

6/ 1 اشاره به حكمت نهفته در دهان و دندان‌

552. امام صادق عليه السلام: سبيل و لب، در بالاى دهان قرار گرفته است تا مانع رسيدن آنچه از مغز فرو مى‌ريزد، به دهان شود، مبادا كه طعم خوراك و نوشيدن، بر انسان، ناگوار گردد و آن را وا گذارد...

دندانِ جلو تيز قرارداده شده است؛ زيرا به واسطه آن، كار قطع كردن صورت مى‌پذيرد؛ و دندان‌هاى آسيا، پهن قرارداده شده‌اند؛ زيرا آسياب كردن و جويدن، به كمك آنها انجام مى‌گيرد؛ و نيش بلندتر است تا تكيه‌گاه دندان جانبى و دندان جلو باشد، به‌سان استوانه‌اى در يك بنا.

553. امام صادق عليه السلام‌ خطاب به مفضّل بن عمر: اى مفضّل! در اين آسياهايى كه براى انسان قرارداده شده است، بينديش. برخى از آنها تيز هستند تا غذا را ببُرند و قطعه‌قطعه كنند، برخى پهن‌اند تا غذا را بِجَوَند و نرم كنند. هيچ‌يك از اين دو ويژگى، مفقود نيستند؛ چرا كه به هر دو آنها نياز است.

ر. ك: ج 1، ص 325 (اشاره به حكمت نهفته در حنجره).