4/ 4 سپاسگزارى‌

217. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: چون بنده بيمار شود، خداوند، دو فرشته را به سوى او مى‌فرستد و مى‌فرمايد: «بنگريد او به عيادت‌كنندگان خويش، چه مى‌گويد». اگر هنگامى كه آنان نزد او آمدند، خداوند را سپاس و ستايش گفت، آن سپاس و ستايشِ وى را نزد خداوند عز و جل مى‌برند؛ هر چند البته خداوند، خود، آگاه‌تر است. پس خداوند مى‌فرمايد: «بنده‌ام بر من حق دارد كه اگر او را به سوى خويش ببرم، به بهشتش درمى‌آورم و اگر او را شفا دهم، گوشتى بهتر از گوشت وى، و خونى بهتر از خون وى برايش جايگزين مى‌سازم و از گناهان او درمى‌گذرم».

218. الكافى‌ به نقل از عرزمى، از پدرش، از امام صادق عليه السلام: «هر كس شبى بيمار باشد و اين بيمارى را به جان بپذيرد و سپاس آن را به درگاه خداوند بگزارد، آن شب، برايش همانند عبادت شصت سال است».

از امام عليه السلام پرسيدم: پذيرفتن بيمارى چيست؟

فرمود: «بر آن شكيبايى كند، ديگران را از آنچه در اين شب بيمارى بر او گذشته است، خبر ندهد، و چون شب را به صبح آورد، خداوند را بر آنچه بوده است، سپاس گويد».