همچنين در حديث ديگرى اين‌گونه آمده است:

إنَّ اللّهَ يُبغِضُ العِفرِيَّةَ النِّفرِيَّةَ الَّذي لَم يُرزَأ في جِسمِهِ ولا مالِهِ.[1]

خداوند، آن بد نهاد بدكردارى را كه به هيچ بلايى در تن و دارايى خويش گرفتار نمى‌آيد، دوست ندارد.

البته بايد به اين نكته هم توجّه داشته باشيم كه مطلق بيمارى، همانند مطلق تندرستى، داراى آثار تربيتى مثبتى در انسان نيست. از همين رو، موسى عليه السلام در دعاى خويش چنين از خداوند، طلب مى‌كرد:

يا رَبِّ! مَرَضٌ يُضنيني ولا صِحَّةُ تُنسيني، و لكِن بَينَ ذلِكَ، أمرِضُ تارَةً فَأَشكُرُكَ، و أصِحُّ تارَةً فَأَشكُرُكَ.[2]

خداوندا! نه آن بيمارى‌اى كه مرا زمينگير كند و نه آن تندرستى‌اى كه به فراموشى [تو] در افكند، بلكه حالتى ميانه [مى‌خواهم‌]؛ گاه بيمار شوم تا پس از آن شكر تو گويم و گاه تندرست باشم تا سپاس تو بگزارم.

از داوود نبى عليه السلام نيز نقل شده است كه در دعاى خويش چنين مى‌گفت:

اللّهُمَّ لا صِحَّةً تُطغيني ولا مَرَضا يُضنيني و لكِن بَينَ ذَينِكَ.[3]

خداوندا! نه تندرستى‌اى مى‌خواهم كه به طغيانم كشانَد و نه بيمارى‌اى كه زمينگيرم سازد؛ بلكه حالتى ميان اين دو را خواهانم.

امير مؤمنان نيز چنين دعا مى‌كرد:

اللّهُمَّ إنّي أعوذُ بِكَ ... مِن سُقمٍ يَشغَلُني، و مِن صِحَّةٍ تُلهيني.[4]

خداوندا! به تو پناه مى‌برم... از ناتن‌درستى‌اى كه به خويش مشغولم دارد و از تندرستى‌اى كه به بازى‌ام سرگرم سازد.

[1] الدعوات، ص 172، ح 482.

[2] إرشاد القلوب، ص 42، الدعوات، ص 134، ح 334( در اين متن، ذيل روايت نيامده است).

[3] البيان و التبيين، ج 3، ص 153.

[4] مهج الدعوات، ص 132، بحارالأنوار، ج 94، ص 240.