اطلاق مصدر بر مفعول

اطلاق مصدر بر مفعول

(ذکر صيغه مصدر و اراده اسم مفعول؛ از اقسام مجاز لغوى)

مثال:

1. (... وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ...)((بقره// 255) . در اين آيه )«علمه» به معناى «معلومه» آمده است.

2.((لَقَدْ جِئْتُمْ شَيْئًا إِدًّاً)تَكَادُ السَّمَاوَاتُ يَتَفَطَّرْنَ مِنْهُ وَتَنشَقُّ الْأَرْضُ وَتَخِرُّ الْجِبَالُ هَدًّا) ؛ واقعا چيز زشتى را [بر زبان] آورديد. چيزى نمانده است كه آسمانها از اين [سخن] بشكافند و زمين چاك خورد و كوهها به شدت فرو ريزند (مريم// 89 و90) .

در اين آيه، «هِدّاً» مصدر است که به معناى اسم مفعول (مهدوده) آمده است.