اطلاق صفت مشبهه بر مفعول

اطلاق صفت مشبهه بر مفعول

(ذکر صفت مشبهه و اراده اسم مفعول؛ از اقسام مجاز لغوى)

از اقسام مجاز لغوي، به کارگيرى صفت مشبهه به جاى اسم مفعول است. برخى از علماى بيان، آن را از علاقات مجاز شمرده‌اند؛ مانند:((... وَكَانَ الْكَافِرُ عَلَى رَبِّهِ ظَهِيرًا) ؛ )و كافر همواره در برابر پروردگار خود همپشت [شيطان] است (فرقان// 55) . در اين آيه شريفه «ظهيراً» به معناى «مظهوراً فيه» آمده است.