اراده ترتيب

اراده ترتيب

(فهماندن ترتيب با مقدم‌کردن لفظى بر لفظ ديگر)

يکى از اسباب تقديم و تأخير «اراده ترتيب» است؛ يعنى گاهى گوينده براى تفهيم ترتيب، لفظى را مقدم مى‌کند؛ مانند:

1. تقديم شستن صورت بر دست‌ها و تقديم مسح سر بر پاها در((... فاغْسِلُواْ وُجُوهَكُمْ وَأَيْدِيَكُمْ إِلَى الْمَرَافِقِ وَامْسَحُواْ بِرُؤُوسِكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ إِلَى الْكَعْبَينِ...))(مائده// 6) .

2. تقديم «صفا» بر «مروه» در (إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللّهِ...)((بقره// 158) که مقصود شروع از صفا و ختم به مروه در سعى است.)