آيات سعادت و شقاوت

آيات سعادت و شقاوت

(آيات بيانگر خوشبختى و بدبختى انسان‌ها)

سعد و سعادت به معناى نيک‌بختى و مقابل شقوه و شقاوت به معناى بدبختى است.

سعادت يعنى رسيدن به خيرى که سبب کمال و لذت است. سعادت انسان که مرکب از روح و جسم است اين است که به حسب قواى بدنى و روحى به خير برسد و لذت ببرد. و شقاوت آن است که از اين خير محروم باشد.

واژه سعادت دو بار در قرآن (در آيات 105و 108سوره هود) آمده است:((يَوْمَ يَأْتِ لاَ تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلاَّ بِإِذْنِهِ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ ...)وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُواْ فَفِى الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالأَرْضُ إِلاَّ مَا شَاء رَبُّكَ عَطَاء غَيْرَ مَجْذُوذٍ) .

واژه شقاوت و شقى و مشتقات آن چهارده بار در قرآن به کار رفته است؛ آيات: 105 و 106 سوره هود؛ 2، 117 و 123 سوره طه؛ 4، 32 و 48 سوره مريم؛ 15 سوره ليل، 12 سوره شمس و 106 سوره مؤمنون. آيات فوق که بازگوکننده سعادت و شقاوت است به آيات سعادت و شقاوت معروفند.