آيات تعجب الهي

آيات صفت تعجب

(آيات تعجب الهي)

(آيه 12 سوره صافات؛ يکي از آيات متشابه در باب صفات الهي)

آيات 11و 12 سوره صافات در باره قدرت الهي و تصور نادرست کفار نسبت به خداوند چنين مي‌فرمايد:((فَاسْتَفْتِهِمْ اَهُمْ اَشَدَّ خَلْقاً اَمْ مَنْ خَلَقْنا اِنّا خَلَقْنا هُمْ مِنْ طينٍ لازِبِ بَلْ عَجِبْتَ وَ يَسْخَرونَ) ؛ )«پس (‌اي پيامبر! از اين کفر گرايان) بپرس که: آيا اينان از نظر آفرينشِ (مجدّد) سخت ترند يا کساني که پيش از اينان آفريديم؟ به يقين ما آنان را از گلي چسبنده پديد آورديم. بلکه (تو از حق ستيزي آنان) تعجّب مي‌کني در حالي که [آنها] ريشخند مى‌كنند!».

مفاد اين دو آيه، خطاب به پيامبر اکرم (ص) و بيان شگفت زدگي آن حضرت است به خاطر حق ناپذيري و انکار معاد از سوي کافران.

اما در بعضي قرائت‌ها، مثل قرائت حمزه و کسايي، «عَجِبتُ»- به ضمّه- خوانده شده است، که مطابق اين قرائت، صفت تعجب به خداوند نسبت داده شده است.

در برخي احاديث هم اين امر ديده مي‌شود، مثل: (عَجِبَ ربُّكم مِن زَلَلِكُم و قُنُوطِكم) ، و: (إنّ الله يَعجُبُ مِنَ الشابِّ إذا لم يكن له صبوةٌ) .

در توجيه انتساب تعجب به خداوند وجوه مختلفي بيان شده است، از جمله اينکه تعجب خداوند از چيزي، به معناي انکار آن، و بيان موقعيتي است که سزاوار تعجب است.

و اما در آيه:((وَ إِنْ تَعْجَبْ فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ))(رعد//5) تعجب به خداوند نسبت داده نشده، بلکه خطاب به پيامبر (ص) ، قول مشرکان را شايسته تعجب دانسته است.