هدم

هدم

(کلام باطل‌کننده کلام گوينده قبلى)

«هدم» از اسلوب‌هاى بديعى و بلاغى قرآن، در لغت به معناى ساقط و نابودکردن و شکستن، و در اصطلاح علم بيان عبارت است از اين که شخصى سخن متضمن معنايى را بياورد، سپس ديگرى ضد آن را بگويد، که در حقيقت، کلام گوينده اول را هدم و نابود کند؛ مانند:

1.((وَقَالَتِ الْيَهُودُ وَالنَّصَارَى نَحْنُ أَبْنَاء اللّهِ وَأَحِبَّاؤُهُ...) ؛ و يهودان و ترسايان گفتند ما پسران خدا و دوستان او هستيم (مائده// 18) که با آيات)(مَا اتَّخَذَ اللَّهُ مِن وَلَدٍ...) ؛ خدا فرزندى اختيار نكرده (مؤمنون// 91) ، (... وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ الظَّالِمِينَ) ؛ و خداوند بيدادگران را دوست نمى‌دارد (آل‌عمران// 57) و((... قُلْ فَلِمَ يُعَذِّبُكُم بِذُنُوبِكُم...) ؛ )بگو پس چرا شما را به [كيفر] گناهانتان عذاب مى‌كند دنه] (مائده// 18) هدم و ساقط شده است؛

2.((إِذَا جَاءكَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّكَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَاللَّهُ يَعْلَمُ إِنَّكَ لَرَسُولُهُ...))که با آيه (... وَاللَّهُ يَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِينَ لَكَاذِبُونَ)((منافقون// 1) هدم شده است.)