وقف مرخص

وقف حسن

(وقف مرخص)

(وقف بر کلام داراى استقلال معنايى از مابعد و وابستگى لفظى به آن)

وقف حسن از اقسام وقف اختيارى و عبارت است از وقف در جايى که کلام از نظر معنا تمام است، ولى لفظاً به بعد از خودش وابسته است؛ يعنى کلمه پس از موقوفٌ‌عليه به آن وابستگى دارد؛ مثلاً صفت آن است يا از آن استثنا شده است. چون اين وقف تغيير در معنا ايجاد نمى‌کند، آن را حسن دانسته‌اند؛ ولى وصل آن اولى است؛ مثل:((الْحَمْدُ للّهِ (وقف حسن) رَبِّ الْعَالَمِينَ) . )

در اين‌جا «ربّ» صفت «الله» است و با قبل ارتباط دارد. بنابراين، وقف بر «لله» حسن است؛ هرچند وصل بهتر است. در صورت وقف نيز آغاز دوباره از کلمه بعد از آن نيکو نيست و بهتر است قارى کلمه‌اى را که بر آن وقف شده است اعاده کند.