وقف لازم

وقف تام

(وقف لازم)

(وقف بر کلام مستقل از کلام بعد به لحاظ لفظ و معنا)

«وقف تام» از اقسام وقف اختيارى و هنگامى است که کلام از نظر لفظ، تمام و غير وابسته به بعد باشد، و بيشتر در آخر آيات، پايان داستان‌ها و انتهاى بحث‌هاى معيّن واقع مى‌شود؛ به عبارت ديگر، هر يک از دو جمله از لحاظ جمله‌بندي، جمله‌اى مفيد و تمام هستند و براى تکميل‌شدن به يکديگر نيازى ندارند. در وقف تام، روى کلمه قبلى توقف مى‌شود و بدون اعاده، از عبارت دوم آغاز مى‌کنيم؛ مانند: وقف بر «جائنى» در((لَقَدْ أَضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جَاءنِى وَكَانَ الشَّيْطَانُ لِلْإِنسَانِ خَذُولًا) ؛ )او [بود كه] مرا به گمراهى كشانيد پس از آنكه قرآن به من رسيده بود و شيطان همواره فروگذارنده انسان است (فرقان// 29) .

نيز ر.ک: وقف اتمّ