وقف كافي

وقف كافي

(وقف بين دو جمله داراى رابطه معنايى، و فاقد ارتباط لفظى)

«وقف کافى» از گونه‌هاى وقف اختيارى است و در آن، هر يک از دو عبارت براى خود، جمله مفيدى است و در لفظ به يکديگر نياز ندارند؛ يعنى بين دو جمله رابطه لفظى نيست؛ ولى ارتباط معنوى هست. در اين‌جا، هم وقف جايز است و هم وصل؛ مثل: وقف بر کلمه «ينفقون» در((... وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَوالَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ...))(بقره// 3-4) . از آن جهت که وقف بر آن خوب و براى شنونده به‌جا است و آغاز قرائت از واژه پس از آن مانعى ندارد، اين وقف را «کافي»، «صالح»، «مفهوم» و «جايز» گويند.

زرکشى مى‌نويسد: آخر هر آيه‌اى که پس از آن کلمات ذيل قرار داشته باشند، وقف کافى صورت مى‌گيرد: لام؛ کَي؛ اِلاّ (به معناى لکن) ؛ اِنّ (به کسر و تشديد) ؛ حروف استفهام؛ بَل؛ اَلا مخففه؛ سين و سوف در مقام تهديد؛ نعم؛ بئس؛ کيلا.