نجوم (قرآن)

نجوم (قرآن)

(يکى از اوصاف قرآن)

«نجوم» و «نجم» يکى از اسامى و صفات قرآن است. «نجم» در لغت به معناى طلوع و بروز است. مثلا وقتى گفته مي‌شود «نجم القرن و النبات» يعنى شاخ و علف روييد و ظاهر شد. ستاره را نيز از آن جهت که طلوع مى‌کند «نجم» مى‌گويند.

واژه «نجم» چهار بار به صورت مفرد (نجم) و نُه بار به صورت جمع (نجوم) در قرآن به کار رفته است. در غالب اين موارد، کلمات «نجم» و «نجوم» به معناى ستاره و ستارگان است.

برخى گفته‌اند مراد از آن در آيه اول سوره مبارکه نجم:((وَالنَّجْمِ إِذَا هَوَى))و آيه 75 سوره واقعه:((فَلَا أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ))قرآن است؛ زيرا با آيات بعدى که درباره وحى و قرآن است تناسب دارد؛ توضيح مطلب اين است که عرب واژه «نجوم» را بر چيزى اطلاق مي‌کند که تدريجاً و در فواصل مختلف بروز کند؛ و اطلاق «نجم» به قرآن نيز به اين سبب است که در طول 23 سال و در مقاطع مختلف بر پيامبر اکرم (ص) نازل شده است.